miércoles, 28 de febrero de 2007

La Bolsa: Los Valores Subiendo y Bajando en el Ibex

En estos momentos, está cayendo la bolsa. Parece ser que ahí abajo o ahí arriba, según se mire, a miles de kilometros, en un bosque de una montaña lejana del corazón de China, un campesino se tiró un pedo antesdeayer. Entonces, sus vecinos que estaban visitándole y bebiendo vasitos de licor de arroz, ejecutaron pequeñas vibraciones y movimientos estentóreos, y alguno presionó sin querer la tecla de su teléfono móvil. Ese teléfono móvil alteró la vida de otro chino, que a su vez conmovió a otro etc hasta que llegó el turno del chinete de la bolsa esa la de Shanghai o lo que fuere. A partir de ahí, como fichas de dominó puestas en un mecanismo engrasado y planeado, el dibujo se extiende impecable e implacablemente. Miles y miles de bolsistas se desgañitan en estos momentos para intentar desprenderse de los títulos que tan amorosamente habían conservado durante años, sólo por el pedo de un chino.

El Crack del 29? No, porque hoy en día existen mecanismos para evitar el hervor de la sangre. Esas acciones que se realizan sin pensar, pero que pueden provocar un cataclismo. Esos nervios, esas iras que causan muertes de cónyuges (ya no se sabe si los más masculinos o femeninos), se podrían evitar si, como en la bolsa, se interrupiese toda transacción hasta el día siguiente, por decreto. Se imagina a ese marido y padre ultrajado, con el hacha en alto, congelado por una ley?

De todas maneras, esto es todo una locura. Como lo es la forma de vida que nos estamos forjando, que descuenta y desprestigia a los que no la siguen, y mina la salud de los que la adelantan. Yo me considero una especie de parásito que aprovecha algunos de los mecanismos de la sociedad actual, básicamente porque tengo que comer y vestir a mi familia...pero tengo algunas ideas que seguramente irían bien para dar un poco más de valor a todo esto y evitar tanta basura y tanto tiempo perdido

De momento, lo dicho, si teneis acciones, mejor vendedlas...bueno no sé haced lo que querais.

Capoeira: De la Lucha a la Danza Brasileña

Seguramente últimamente en muchas ciudades y representaciones culturales, habreis visto una danza con una música rítmica, acompasada, realizada usualmente por dos personas que se enlazan o interaccionan entre sí. Los movimientos son armónicos, pretenden crear ondas de movimiento que se transmiten entre los contendientes.

Cuál es el origen de esta danza? En qué consiste realmente? Quien la practica o cómo se puede aprender.

Primero hay que tener en cuenta que, aunque realmente los fundamentos son sencillos, hay que tener una buena condición física para poder realizar los movimientos con precisión y rapidez. Además, en muchas ocasiones se usan brazos y se hacen pequeñas acrobacias, con lo que nuestra formación física debe ser completa.

En cuanto a donde practicarlo, más abajo os pongo un par de links para que podais encontrar academias y practicantes. De todas formas hay informarse en la zona.

Y finalmente en cuanto al origen, comentar que es una danza que en estos momentos es muy popular en Brasil, Islas Caribeñas y algún otro país sudamericano. Tiene sus orígenes reales en las colonias que se crearon en sudamérica, con esclavos procedentes de África. Se cita como origen principal esclavos procedentes de la República de Angola (la zona que en ese momento era el origen de muchos de los esclavos que los portugueses llevaban a sus colonias en sudamérica, para trabajar en las plantaciones)

Como resumen diríamos que inicialmente era una lucha que se realizaba siguiendo el ritmo de un birimbau u otros instrumentos de percusión. Fue usado por estos esclavos para "entrenarse" en su lucha contra los opresores. También se utilizaban armas como machetes, etc. Estas luchas o entrenamientos fueron prohibidos por su evidente peligro para los opresores, y entonces fue cuando la Capoeira pasó de ser una lucha a ser más una danza en la que se evitaba el contacto. Así se conseguía un entrenamiento base que fue utilizado más tarde en las revueltas protagonizadas por estos esclavos que no querían continuar en las Senzalas (plantaciones donde malvivían)

Os dejo aquí un documento muy interesante, un video del 1936 donde se ve a unos contendientes practicando la Capoeira como lucha. La música fue añadida más tarde, tal como indica el video.
Capoeira 1936

Aquí os dejo una web, de donde saqué parte de la información:

Centro Capoeira

Finalmente aquí una academia para practicar:

Academia 1
Academia 2

martes, 27 de febrero de 2007

Corniales contra el mundo

Viene de..

Anterior

Inicio


Multitud de ideas se agolpaban en su cabeza. Quizás era demasiado pronto para reflexionar sobre sus propias experiencias en la vida. Seguro que no era demasiado tarde. De todas maneras, quería tener alguna idea en claro, sacar algo firme, una base sobre la que empezar algo sólido.

Durante sus estudios había querido siempre aferrarse a algo. El distanciamiento hacia sus compañeros era algo que le había desconectado de la vida real. En la universidad, su estancamiento social fue cambiando hacia otros derroteros. En el ecuador de su carrera, fue cuando inició su apertura más radical. Esos jueves por la noche, esos miércoles por la noche, esas juergas estudiantiles en las universidades, eso fue como aire fresco, como caliz en su jugo, como fuerza endiablada que se apoderó de su alma y de su ser, y conoció el amor, que no el sexo, al menos fuera de su círculo más personal.

Esa fue más o menos su base cultural, su diatriba íntima, el potaje sobre el cual él mismo debía forjar una personalidad para su futuro, que tampoco conocía en ningún modo, sobre cuál dirección (sentido se suponía que era de atrás a delante) debía de ir.

David recordaba esas entrañables tardes en clase, junto con unos cuantos alumnos más, en la universidad, con ese profesor de química que decía: “esta carrera es como una carrera de vallas, y esta valla se llama”…y citaba el nombre de la asignatura…oh qué ojos dormidos, qué ambiente caldeado, qué sueño después de comer. Con razón era ésta la asignatura de termodinámica, que trataba sobre calor, calor humano!

Pues sí, al fin y al cabo, la carrera le había dado un porqué. La obligación, el deber, la costumbre de dedicarse a algo, eso le dio la carrera. Y lo mismo que dio, se lo quitó al final. Terminó la carrera, y volvió el vacío. Volvió la pereza de levantarse por la mañana, de sobrevivir. Por eso, en cuanto empezó su carrera profesional, se volcó a ella de forma endemoniada. Y esa fue su perdición: las empresas de cierto rango, no quieren alguien que trabaje mucho. Con que tenga un buen aspecto y parezca que trabaje, es suficiente.

¡Hasta el mes que viene! (Jueves)

Siguiente


Zona Plaza Europa: otra instantánea. Construcciones y Rascacielos

Convencido de que esto formarà parte de la historia (?) y porque me olvidé de ponerlo en el anterior post, os pongo un par de fotos que os pondrán al día de cómo se están construyendo los "monstruos" planeados para esta zona de Hospitalet.



Saludos






Solar pechonalizao. La Construcción de pisos no baja. La demanda sí

El solar comentado en mi anterior post ha sido mancillado

El otro día os mentaba un solar que tenía un grafitti en el segundo piso, que resultaba chocante ya que los grafitteros no acostumbran a ir con escaleras para pintarrajear. (podeis ver cómo se las ingeniaba uno de los grafiteros más famosos, banksy)

El solar está vallado, y no es sencillo entrar ahí dentro. Se derribó, como comentaba en mi anterior post (Solares-con-pechonalidad)para evitar que se ocupara el edificio y le causara problemas a a la promotora-constructora.

Pues bien, hoy ha aparecido pintarrajeado de nuevo, pese a la valla. Alguien saltó, pintó y volvió a saltar para salir. El título reza: "Gracias especuladores por este bonito solar" . Elocuente.

De hecho, decía Sanchez Dragó que él no tuvo techo hasta los 40, y que le parecía una tontería que los jóvenes de 23 años puedan tener un techo o no (se entiende de compra). Respecto a este comentario no tengo nada que decir, puede ser aceptable, si no fuera porque no se puede generalizar. Hay personas que a los 23 años son suficientemente maduras (o con una situación familiar especial) como para ser independientes. Y otros, a los cuarenta, será mejor que vivan aún con sus padres. Lo que está claro es que cuando una pareja joven decide tener hijos, debe poder independizarse, para poder dar a su hijo un hogar. Y eso, en muchos casos, es ya totalmente imposible.

Creo que el mercado en este caso, como en otros muchos, perjudica a unos afectados, pero además de forma implacable. Es el mismo mercado que destruirá el mundo en su vorágine de consumo (y no de consu-mismo) sin freno.

Sin ir más lejos, cito un comentario del boletín de idealista, que dice que aunque la demanda de pisos parece remitir, las constructoras y promotoras siguen solicitando créditos blandos para un nivel de demanda en alza (lo cual es un numero de lotería de los malos)Bruselas está mandando consignas para frenar esta tendencia inmediatemente.

Esperando, pues, un retorno a la normalidad en este campo, sin más comentarios os dejo las fotos.




La Pintura com a camí de realització personal

La meva estimada amiga Patricia,
s’ha dedicat a la pintura, com a distracció.

Avui en dia estic veient que és una moda molt arrelada. Els parents, els amics, tots van a aprendre de pintar. Estan tots junts fent algun quadre, i el monitor els repassa els detalls més importants. Els resultats són espectaculars, sembla talment com si fossin experts. No crec, però que sigui el cas de Patricia. Ella té a dins quelcom especial, i és capaç de transmetre-ho a l’espectador amb una alta definició (tot i que les fotos tenen molt que desitjar)

De totes maneres, a l’espera de un nou joc amb més qualitat, us deixo les que tenim ara, per a què vegeu almenys com s’està portant la noia (soltera per cert)

Ara està emprenent un quadre que representarà un fons marí, i està buscant estrelles de mar i altres andròmines per a poder fer una maqueta i pintar-la.

P.S1. Si teniu algun tema que proposar com a pintura m’ho dieu.P.S.2. Us recomano de forma important aquesta “manera” de relaxar-se i realitzar-se







lunes, 26 de febrero de 2007

Teoría de la invisibilidad (oficinas, lugares públicos con mucha gente, etc)

Este post tiene relación con otro que voy a escribir que se llamará "Cuidado, que os ve todo el mundo!". Sin embargo no tienen nada que ver.

Os voy a contar sobre lo que tengo ya aprendido. Es una experiencia real y probada en la vida misma. Me sucede a menudo, y es interesante el proceso que se sigue de este hecho, aunque es parecido a lo que sucede en internet: cuando somos muchos, uno en su individualidad es invisible (siempre y cuando se sigan reglas simples de camuflaje, claro)

Por ejemplo, el otro día, me traje toda la compra a la oficina, pañales incluidos, qué hice? Pues guardé las bolsas en un armario de la entrada y las fui entrando poco a poco. Nadie se dio cuenta. Ni cuando estuve acomodando los kit kats, huesitos, bony bucaneros y dos kgs de pistachos. Ni Tampoco cuando fui a lavar los tuppers y la cazuela de los garbanzos. Naada, si lo haces con disimulo, ni lo ven. Ahora, eso sí, si llego a traer todas las bolsas a la vez, con dificultades, y por ejemplo me dejo una lata de fanta encima de la mesa, entonces ya seguro me quiscan, y más de uno viene y hace algún comentario en voz alta.

Ahora mismo, sin ir más lejos, se ha caido un taladrador con un cierto estrépito, y ya unos cuantos se han girado. Total, que no se puede llevar chalecos reflectantes en la oficina.

Por otra parte sucede parecido en las plazas o aglomeraciones de gente. Uno podría estar haciendo el amor en un banco -siempre y cuando, como digo, se siguiesen ciertas normas de camuflaje básico- y se estaría la mar de bien. Un día que estaba yo en la playa, al lado de los bares, allí, en medio de too, había una pareja joven como los hay, que bueno al estilo misionero yo creo que la tenía bien ensartada. Lo que pasa es que no se movían. Parecían figuras de cera. Bueno, si te quedabas ahí un rato esperando, pues al cabo de un cierto tiempo, notabas un cierto movimiento de vaivén. Pero ni suspiros ni respiraciones ni mete-saca de vibración, sólo ensartamiento hasta el fondo (se supone porque llevaba é unos boxes grandecitos y había por ahí una cierta toalla que disimulaba, lo que os decía del camuflaje)

Lo que vamos a hacer es, recopilar más anécdotas de camuflaje e irlas distribuyendo por aquí, para que podais haceros a la idea delo que os quería decir.

Aquí os incluyo un ejemplo de lo que quería decir con lo de "camuflaje simple"
Fijaros en que sinó fuera por la foto ni tan sólo os hubiérais fijado, verdad?


La noche que me fui de Bakala

Buenas

Aunque ya estoy un poco en la edad dorada -no sé porqué la llamarán dorada- hace poco unos coleguillas me llevaron de la oreja a tomar unas tapichuelas y dar una vuelta por ahí. Una vez terminada la primera fase de la salida, algunos se dirigieron a uno de los nuevos templos, los que más fieles congregan, los de la noche, vamos una discoteca de polígono. Y no sé cómo, con mi mochila, me apunté. Finalmente, los coleguis se lo pasaron bien, al ver que más o menos me desenvolví. Total, el evento en su conjunto fue plasmado en un escrito, que podréis disfrutar nada más y nada menos que en esta Bitácora. Y mañana, más episodios de Corniales, en su lucha contra el Niemicéfalo y sus otros enemigos.


ENTRO RÍDEO:(de readear)

La noche que me fui de Bakala

Hey Peñuuuquiiii el otro dia me soltaron!!! Resulta que en el curro se montó una
Cenita pa eso del fin de año, sabeis, lo de siempre, esas cenas palo que nadie quiere ir.
Bueno al final de la lista salimos unos 15, porque olvidé borrarme, y no sé si ni esos fueron.

Total, el dia de marras, super prontuqui, nos fuimos pallá. El pueblo ese debía estar mu lejos, porque estuvimos casi una hora en el coche. Nos perdimos, por supuesto, pero los locales nos echaron una mano. Después de esperar un rato en una gasolinera del polígono, eso sí, bien acompañados de las caquis, la lui i la torri, apareció el súper, el mega, el mayor rey de la farándula, con su tanque tuneado con altavoces de 500W y derrapando…
Con sus pantacas de p.m. y sus calzoncillos unno recien cambiados…..y uno que no se los había cambiado en toda la semana, y que iba en plan voy a colgar un cuadro en la pared….bueno de noche todos los gatos son pardos, otra vez ya me pondrá algo más fashion.

Totas, nos mandaron a buscar la iglesia, que yo pensaba, como haya más de una…pero se ve que no. Llegamos al sitio, lleno de yayas y poca gente por cierto, pensé que nos habíamos perdido..pero na el rey de la farándula, el mega símbolo, nos guió, y encontró el camino, él y sus dos cancerberos nos llevaron al bar de dos cubatas 5 euros, con sus
Pakistanis correspondientes, y sus croquetas de puta mad. , y ahí empezamos con las cervecitas –aunque también había alguna cocacola, y alguna cosa más latína. Pero ahí otra vez, el REY, nos iluminó con su cubata a las 1900 de la tarde, pisando fuerte y mostrando otra vez el camino a seguir.
Bueno pues eso, llegó más gente, toos perdidos claros, quien podría encontrar la iglesia esa…y nada, se montó el pollo, la gente riendo gritando saltando en las mesas y tirando croquetas y yo incluso vi a la Raquel (una chica de muy buen ver, conocida de todos) sorteando su jersey aunque creo que fue un sueño, ya llevaba demasiadas cervezas.

Nada una vez eso pasó, nos encaminamos al papeo, y la sangria –peleona por cierto- que estuvo muy bien, comimos como reyes. Ahí ya se armó, cada uno a ver si la decía más grande, una de las que creó más exacerbación entre los asistentes, fue el motivo por el que vinatea no vino, que fue que cuando le pasaron la lista, se lo pasó a la Raquel esta y le dijo firmalo para que lo paguen….(total que en vez de lista se creyó que era una factura, se chuta con cocacola)

La otra buena que se contó fue la de los 70 gatos que merodeaban por la fábrica, y ese gato adoptado de los amiguetes del REY, la mixa, que se ve que estaba muy bien enseñada. O lo del Ramoncio (un colega un poco esmirriao de la fábrica también), que la primera vez que gasta una broma va y le pillan. O lo de cuando el Ramoncio éste le dijeron que si venía el gerente y él, esa máquina que nadie podía levantar, pues venga a hacer fuerza hasta desgañitarse, con lo esmirriao que era. Bueno no macuerdo mas, estuvo de risas muy bien eso.

Terminao el manduco, nos encaminamos a los bolos, excepto la que se fue en tren, y ahí nos fuimos, super cerca por cierto.

Ahí, yo ya no macuerdo mucho, creo que Johnny ganó algo, y al REY le conocían, y no macuerdo más, porque empecé con los cubs. Yo mhabría hecho tranquilamente un billar.
Pero bueno lo de los bolos no estuvo mal tampoco. Cada vez que sacaba algo ponía los musculos tensos. Ahí la churri que teníamos rompió la pista aunque casi se nos duerme. Y a alguno todas las bolas le parecerían canicas. Aparte de eso nada hicimos dos, y cuando se acabó yo con mi mochila le dije al REY…me puedo ir de fiesta con vosotros…y aunque noté algo raro En su cara, me dejaron ir. Qué bien, en la fiesta me colé!

Nada íbamos bien, aunque luego de un rato de coche con una pantalla de cd de cristal líquido de p.m. y con una música que parecía más alguna biela que se estaba rompiendo por ahí, me empecé a preguntar donde c. íbamos. Total que luego de un buen rato de poligono solitario llegamos a una especie de burguer king con moqueta roja, y ahí nada el REY volvió a marcar la diferencia –es que le conocen todos- y entramos por la feis. Allí dentro, pues bakala y cubatas, que a propósito mención especial al REY por las bebidas que buenas estaban. Yo allí, pequeño saltamontes, intenté poner en práctica lo que aprendí del monje budista, y apretando, pues eso, me solté y al final ya no me sujeté más. La verdad es que después de tanto bailar (se me daba bien, no creais, dos chicas gritaban y otros me aplaudieron y todo) me debería haber traido un bocata de lentejas porque a las 0400 tenía un poquito de hambre. Pues ahí terminó mas o menos y me fui pal sobre, no sin antes saludar a unas amigas que me encontré todo llegando a casa. Pues eso hasta la próxima.

La Antepenúltima fase de la Biblioteca

Esta es la fase crítica de la construcción del
habitáculo en el cuál hemos puesto más ilusión
de la historia de nuestros habitáculos.


Estos días hemos avanzado mucho, al menos en la parte estética. La parte que no se ve ahora, que es el transporte de las estanterías, preparación del material, almacenamiento de muebles, queda todo olvidado al ver la zona ya más o menos finalizada.

La parte o rincón del escritorio ha quedado un poco angosta al ser este escritorio uno mucho más grande que el que teníamos pensado poner. De hecho, montar este escritorio me ha posibilitado tener más espacio en otras zonas (algún tendré que enseñar la leonera que tenía en el garaje) Había veces que para pasar había que saltar en vez de caminar. Espero que esto ya no vuelva a suceder.

Se ven las estanterías ya casi todas montadas. Hay aquí nueve de 2metros de altura por 0,80mt. Falta una en el rincón, que será más baja, de unos 1,60mt de altura. Estas tres del rincón están situadas más altas por haber debajo una biga de cemento de grosor considerable.

En cuanto a las baldosas nuevas (y viejas, hay de dos tipos) éstas están ya con las juntas puestas. Está casi listo para sentencia. El próximo día, se pondrán algunas estanterías y se rematarán detalles estéticos, y la siguiente (o empezando la anterior) se podrán empezar a poner los libros. Entonces veremos si las sujeciones a la pared resisten.

En cuanto al techo, esa fue la solución menos mala y la más sencilla y expedita. Vereis que este tipo de soluciones son las que más me gustan. De las dos ventanas que hay, cubiertas con sendas mantas, una la monté no hace ni tres meses, y la otra necesita un cristal nuevo. Este verano se lo pondré.

Ni que decir que aparte de haber ganado en amplitud y grandiosidad, la sala es ahora la más caliente de la casa, sobretodo cuando se enciende el hogar que está debajo. La chimenea, por supuesto, hay que pintarla de blanco. Se ha ganado mucho espacio, sobre todo por haber quitado la pared intermedia y luego porque lo que era un pasillo -sólo era lugar de paso- ahora forma parte de la habitación.

Rincón del "cemento" con estantería adaptada


Rincón "Ventana" con su zona chill out


El rincón del jamón


Salto al ruedo y suelo de baile

viernes, 23 de febrero de 2007

Tibidabo: Foto desde el Sureste / Des del Surest/ from southeast

Y con esto y un bizcocho hasta el lunes a las 0800

Os dejo una foto de la iglesia de la cima del Tibidabo, hecha por encima del estadio del Barça. (se ve el Palau Blaugrana) Normalmente no posteo durante el fin de semana.

Feliz sábado sabadete


I amb això i un recuit fins dilluns a les 0800
Us deixo una foto del Tibidabo. No calen més senyes em sembla. El cap de setmana, us abandono. Bon Dissabte amb sorpresa!

And with this and a cake, see you monday at 0800
I leave you a photo of the Barcelona mountain Tibidabo with the church on top. It is done through the Barça stadium complex. Palau Blau grana -for basketball- is seen on the left. At weekend I enjoy a nice rest, hope you have a nice saturday night

(clicad para hacer más grande-cliqueu per a fer més gran-click for bigger pic)


Arthur C. Clark: Sus relatos. El origen de 2001: Una Odisea en el espacio

Este libro cayó en mi poder a través de una amiga. De hecho, estoy siempre buscando libros en los montones de las tiendas de libros de segunda mano y traperos, por si aparece algo interesante. Y este ejemplar realmente lo es.

En este compendio en inglés original, figuran los principales relatos que precedieron a su obra maestra, 2001: Odisea en el espacio. Incluye una introducción hecha por él fechada 1972 Sri lanka, explicando cómo empezó su singladura como escritor, cómo se fue inspirando y cómo escribió algunos de los relatos.

En general, sus relatos son brillantes, no están forzados, y es difícil encontrar escritores actuales que puedan sugerir los datos y descripciones, en vez de darlos directamente. El Sr Clark situa en la acción a través de un susurro, una tercera persona, y las informaciones van apareciendo ordenadamente creando en el lector una intriga que se prolonga hasta el final. Algunos de sus relatos -por no decir la mayoría- tienen final inesperado, es decir, Arthur intenta sorprender a sus lectores. Por otra parte, utiliza la información disponible en su momento sobre la escalada espacial, con lo que tenemos que enfrentarnos a cambios en las reglas de juego (por ejemplo como cuando relata las peripecias de los Atheleni (especie de canguros inteligentes con capacidad telepática) en sus acuerdos con los Phileni (de hecho son los marcianitos de Toy Story, seguramente de ahí salió el diseño) para poder crear herramientas y empezar de nuevo (Second Dawn)

En otro de sus relatos, engarza el relato y la realidad (The star) en un momento clave de la historia de la humanidad, a partir de la extinción de otra raza extraterrestre.

En este libro también se encuentra el relato que inspiró la obra a partir de la cual se hizo la famosa película. Se llama "The Sentinel", y como en los demás, uno se siente un pasajero más, un compañero en la odisea, un astronauta escondido en la nave espacial de los rusos, americanos o ingleses (sí, en los relatos, los ingleses figuran como iguales en la carrera espacial)

Os invito, pues, a leerlo, aunque sea con un diccionario al lado. Pocas lecturas os confortarán como ésta. Desconectareis de todo lo mundanal. En cuanto a dónde encontrarlo, seguramente en tiendas de libro de segunda mano, o a través de internet.






Bibliografía de Arthur C Clarke
The sands of Mars
Islands in the sky
Childhood's end
Against de Fall of night
Expedition to Earth
Prelude to Space
Earthlight
Reach for tomorrow
The city and the stars
The deep range
Tales from the white Hart
The other side of the sky
Across the sea of stars
A fall of Moondust
From the ocean, from the stars
Tales of ten worlds
Dolphin Island
An Arthur C Clarke Omnibus
Prelude to Mars
Time Probe
Nine Billion Names of God
2001 a Space Odissey
A second Arthur C Clarke Omnibus
The Lion of Comarre and Against the Fall of Night
Three for tomorrow
The Lost worlds of 2001
The wind from the sun
Of Time and Stars
Rendez vous Rama
The Best of Arthur C Clarke 1937-1965 (1973)

jueves, 22 de febrero de 2007

La grasilla

Tengo un amiguete muy majo. Es un poco a su bola pero la verdad se puede dar un brazo por él. Y de hecho, con las salidas que tiene, más de una vez podría triunfar aunque confunde cada vez una palabra por otra. Acabáramos.

La cuestión es que el otro día estábamos tomando un café en la máquina (ver Cámara Café para situarse, aunque con un poco más de ventana) y estábamos hablando de nuestras cositas.

En esto que le cuento, porque había tenido una noche un tanto anormal, pues eso, que le explico mi sueño:

-Mira Antonio, que esta noche ha sido fabuloso, hacía tiempo que no me sucedía algo así.
-Qué qué, qué te pasó, has pasado mala noche o qué?
-Al contrario, ha sido algo excepcional, he soñado con una chica...
-No hodas, cuenta cuenta!
-Nada, nada del otro mundo, solo una brasileña, pero era tan bonito, tan bestia, tan descomunal, vamos que lo viví con tanto realismo...
-Qué qué!
-Nada que después de todos los escarceos, pues eso, que hicimos el amor como nutrias salvajes...
-Ah bueeno, era eso. Y qué tiene de especial, si cada noche sueñas con algo parecido?
-Es que esta vez...me corrí de verdad!
-Pero qué dices, que es que no te corres nunca en sueños?
-No, me refiero que me desperté, y me había corrido...
-Aamos anda, que no te lo crees ni tu...va...seguro que eso sólo era un poco de "Grasilla", pero eso no es na...

Me quedé mudo con la P. grasilla de los c. y acto seguido exploté en carcajadas. Desde ese día, lo de la "grasilla" ha dado la vuelta al mundo y desde luego que en cuanto me medio corro ya no me corro de verdad, solamente tengo grasilla.

Pues eso a aprovechar la Grasilla

Gracias antoniete por esos buenos ratos juntos

Monòleg de la Transegre 2004

Allà a les primeries de juny per les contrades de Lleida, calia animar la festa i com que era un catxondo em van proposar de fer algun acte. Amb tota la revolada del Buenafuente i tal i tal, era el moment dels monòlegs. Com que un amic meu s'havia casat i afillat feia poc, i em contava les seves desgràcies, doncs vaig escriure-li aquest monòleg, i li vaig dedicar. Vaig explicar-lo a la populada el dissabte de la transegre a la nit, crec que va ser el 2004 (disculpeu la meva memoria migrada) Espero que en gaudiu, disculpant la manca de directe i més coses que no es puguin captar.

Apa siau.




"Menòleg" de la Transegre

Doncs ja em semblava a mi que m’ho tornarien a proposar, de sortir de marxa, la veritat és que ja no sé què dir. És clar, la vida continua, i encara que jo no pugui, la gent continua sortint. Arriba el divendres, el dissabte, i qui més qui menys es marca unes copes, una volta, una ballaruca. Però jo no puc, tu, no pas, amb dona i filla, home...és que m’agafa mal de conciencia.

Només de pensar en la cara i el comentari de l’endemà....(veueta de doneta) què, ahir t'ho vas passar bé, eh? Ja et vaig sentir, ja (SI SEMBLAVA DORMIDA!!! MIRA-TE-LA LA PÀJERA) I a més feies una peste d’alcohol (PERÒ QUAN DORM AQUESTA!!! DESPRÈS ES PASSA TOT EL DIA QUEIXANT-SE DE CANSADA, COM QUE NO DORM DE NIT...) I jo, que em miro la nena i penso....David, conten-te, que tens una filla, no voldràs que la teva filla tingui uns pares enfadats, oi? ....no voldràs que la teva filla tingui uns pares divorciats.....? no voldràs que la teva filla tingui un pare a la presó!!!

Total que desprès d’haver discutit ja unes quantes vegades, haver-me pres molts xiclets i haver-me excusat milions de vegades, ha arribat un moment, senyors, que jo no puc més. Ja no vull sortir. M’és igual qui m’ho pregunti, qui m’ho demani, no vull sortir no no norono! No puc no puc. Bueeno... només un altre dia.

Bé al final ha de funcionar el tema de la negociació. Ok, tinc que sortir la setmana que ve que és el comiat del Róger, a veure, què li puc oferir, a la meva dona? Li netejo la casa? (home vivim en un primer pis, no li puc oferir tan poc. La deixo sortir a sopar a ella sola amb les seves amiguetes?....ah no que ara úlitimament ja n’ha cancelat tres de sopars, sembla que les seves amiguetes son massa arruixades.

Bé haurem de tornar a visitar la mare política. Home, no és cap sacrific tampoc, ella és molt simpàtica....bé tampoc no m’ha tocat pencar tant quan he anat a casa seva, aquelles cortines tampoc n’eren tantes saps...a més ella no volia, ja va dir que no volia, si vaig voler acabar-les de penjar totes va ser perquè jo vaig voler. I quan vam marxar de casa, tampoc no era tant tard, total les onze de la nit. Bé, ja ho tinc, li proposaré d’anar a casa la sogra i colarà, ja veuràs. Si em diu que sí ja ho tinc arreglat, esperaré un dia i li proposaré la meva farra, segur que no dirà que no, he! Vaig a trucar al deixò al Ricard i li dic que sí que sí, que endavant, que jo també vinc.

Ah que no sabeu què em va dir.... (mirant a tothom i fent gestos)

Doncs que a part que la sogra estava de vacances, que ja sabia que n'estava preparant una. És que no li puc amagar res. M’enganxa sempre, fixe!!

Bé doncs la vam tenir bona. De fet, si les discusions es poden repartir, una mica abans i una mica després de la festa, potser hi sortirem guanyant. Però oblida’t del bon rotllo durant una temporada, perquè no està el forn per a bolls.

Res una altra temporada de gaioles. És que sempre és lo mateix. Sort n’hi ha que ja començo a tenir dominat el tema, tinc un amic que n’està ben assabentat. Ara ja em lubrico i tot, és clar, dóna més bo. Jo sempre havia sigut del "palo seco", i és clar "hasta" feia mal. Però des que em lubrico és una altra cosa tu! Pero "ojo", no us lubriquéssiu pas amb xampú!! (mirant a tothom amb cara rara) per què piique!....no sabeu lo que pique!!. Pique molttt!! Res de xampú, oblideuvos-en. No el feu anar per a aquests menesters....els assabentats recomanen greix de coco...però és clar no em puc passar tots els dies rascant cocos, és un rottlo, després es té que matxacar, el turmix, i hi ha gent que pregunta molt i massa...."per a què estàs triturant el coco aquest?"...fora fora!!

També us podeu lubricar amb oli d’auliva. Home si sobra, i a més si està a punt de neu, potser pots fer una mayonesa...bueno un allioli. El que no he provat és lo últim, lo no va més, una passada, no ho sap ningú, és més de qui saplo: El mètode Colgate.(mirant amb ulls grans a tothom)

Això m’han dit que és d’un capella de Verges però jo crec més aviat que és d’un mossèn de la vall d’Àneu. Conyes apart, tinc un amic malalt, vull dir malalt de vritat, ho prova tot, tot, zoologics, ...tot tot!!

Doncs m’ha proposat el mètode colgate, que és el més similar a un coit autèntic de vritat. Genuí! No es distingeix l’un de l’altre. Bé hem parlat de lubricació, sí,....peròooo...hem analitzat mai el fluid vaginal...hem fet mai una anàlisi química del “”suquet” (ulls palomino)??

Doncs sí amics i amigues, casats i casades, el suqueeet, té un pH superior a 5!!! (Ulls oberts mirant a tothom!) I què vol dir això eh, eh?

Doncs que és acid, dóna picoreta, és a dir (fent gestos de mete i saca) que pica la puntorreta del potorro, vamos.

Home un cop comprovat això, si volem picoreta, però sense la del xampú, la millor coïssor te la dóna la pasta de dents. O sigui, que si vols fer una bona i autèntica i bona gaiola, quan et rentis les dents aprofites i t’hi mulles la punta del nap –home si està tot barrejat amb saliba doncs millor, no?-

Bé ho vaig a provar ara mateix perquè no em puc esperar més

Bona nit a tots!!!!!!

How to be located through Google

Dear Friends

I was right now reading some of my first posts. Of course I am quite young, just started the 15th of desember. Also, after reading them, I find I have, even during this short time, changed a lot. In fact I have learnt a lot of things and also improved my -say- efficiency.

At the end of the day you are what you learn, arent you?

So the main reason for this post is just make the very important comment about my name and my blog name.

It is true that this name was chosen according to my previous life periods, but the very important thing is that, even if I care a lot about it, it is a very much used name. You can find fullmoons everywhere, not only amongst the english-speaking people, also some others (like me, which I am spanish native) So what? You just enter the word fullmoon in google or other seekers and you get thousands of pages. That's not a good thing, because what you or anyone want is exist, and you exist if they can find you without much of an effort

Well the solution came from the very name itself. As I tried to register, I found that the name was being used (what a pity) So I had to manage a quick solution, which was adding this THE at the end. Well you see the true explanations sometimes are so freaky, arent they?

I still insisted in using the word without the, but finally I found that the word with the is quickly found through any seeker. I am the single one lonely! The solution was by itself!. So that's also why I changed the title name of the blog into the brand new identity. and that's all. If now any makes the wrong thing of using the, it will come to me straight ahead, from anywhere in the world. It is not that bad.

I remember another web which was offering holidays in spain. What name do you think it should have to attract the most possible users into it? Have a try with google.

regards

miércoles, 21 de febrero de 2007

El ataque de los Niemicéfalos volantes (II)

(viene de...Primer Capítulo )


David tuvo que acabar la jornada, tuvo que irse a casa, tuvo que cenar y tuvo que irse a dormir, entre otras cosas, aunque no tenía ganas. De hecho, no ese día, pero al día siguiente, se emborrachó. Se tomó una cerveza manzana 0,0 y estuvo entonando el ali ole durante más de media hora. Finalmente le echaron del bar, no por borracho, sinó porque se bebió la cerveza de muestra (esa que siempre tienen los bares justo donde toca el sol, en la barra) y no tenían más, y claro, después del tercer vaso de agua le echaron.

Reflexionó, está claro que reflexionó, pero también, se replanteó su trabajo. Inconscientemente, el rendimiento que David ofrecía después de esos días fatídicos fue bajando en calidad. Tenía muchos tiempos muertos, olvidábase de los trabajos pendientes, contestaba mal al teléfono y de mala gana, y la pila de papeles aumentaba.

En ese momento de flaqueza, fue cuando, después de volar en sus múltiples viajes, el Niemicéfalo volvió. Llegó con el portátil de David, así todo trajeado, con una pila de papeles y sus ojos azules. Hablaba un catalán raro, como si fuese realmente de provincias. De hecho había completado un buen esfuerzo con sus idiomas. Y de aquí la conversación.

No sabiendo cómo, David habló del tema con Niemi. Resulta que éste le recriminó ciertas respuestas, un cambio de actitud, y ahí salió todo. Los ataques se sucedieron y al final, David le soltó lo del sueldo: ahí ya fue el acabóse, lo mejor. Resulta que claro, con su otro idioma, el Niemi se merecía ese piquillo más. O leyendolo de otra manera, todo el esfuerzo, dedicación, interés que puedas tener no sirve pa tanto, la verdad…mejor pues eso haber tenido el tiempo-el dinero-el interés de haber estudiado algo poquito más y ya está, ya no hace falta trabajar tan duro y puedes tener una actitud más relajada, aparte de tener esa sensación de que ya a las 0800 (bueno esta gente nunca llega a las 0800) ya lo tienes todo hecho y lo sabes todo.

Realmente la situación no convenció a David. Significa esto, que siguió con su decadencia. El golpe había sido demasiado fuerte, o había caído desde demasiado alto, según se mire. Y esa honestidad? Y ese esfuerzo codiciado? Para qué tanta dedicación? Había entrado en un círculo vicioso.

continuará

Siguiente

Flor en tu seno, en el cemento

Encarecidamente pensé en ti
luchando como tu sola podías hacerlo
levantando pasiones con tu entereza
y con tu perseverancia sin fin.

Frente a toda circunstancia,
sobreviviste, creaste, viviste,
subiste a la cima de tu pasión
y nunca más te desinflaste

Cual flor que no se retrae
tal es tu carácter, tal es tu fuerza,
tal es tu valor y coraje
que a través del cemento pasaste

y allí, vida en tu seno, hablaste.



Marca extraterrestre

De camino a mi destino encontraba cada día esta marca, hecha por el propio azar de los extraterrestres. Siempre pensaba que algún periodista debiera venir e inmortalizarla para presentarla al mundo. Finalmente lo hice yo.

Significado? Por supuesto que lo tiene, no lo dudeis.

De camí a destí trobava cada dia aquesta marca, feta per l'atzar dels extraterrestres. Sempre pensava, que algun periodista hauria de venir per copsar el moment i presentar-lo al món. Finalment he estat jo.

Significat?És clar que el té, no ho dubteu.


Solares con "pechonalidad"

En estas fotos se ven algunos de los solares que están apareciendo como setas
por todas partes. Más que solares, son los espacios que dejan los edificios
derribados.

Antes, cuando se decidía construir en el solar de un edificio viejo, se dejaba
ese edificio en pie hasta que no se empezaban las obras. Ahora, desde el advenimiento
del movimiento Okupa, en cuanto se decide empezar a construir, ese edificio ya
va al suelo. Así se evitan más problemas.

Por eso ahora se ven tantos solares por todas partes. Parecía que se acababan,
verdad? Pues no, cada vez hay más, y más urbanizaciones, y más casas....vacias.

Por suerte al parecer ahora la burbuja inmobiliaria se va desinflando....ya veremos
como acabará todo esto (o más bien cómo continuarà)


En esta foto, me pregunto cómo habrá llegado el pibe para escribir eso en la pared?


En esta otra, se ve que lo que ocupaba el solar era un servicio social, era un frontón, que ahora se quedará en módicos pisos de 70m2 a 300mil euros.


Bosque de gruas: construyendo voy, construyendo ando

La zona es ya desde hace un par de años un bosque de gruas. La zona de la plaza Europa, va a ser urbanizada de cero, y van a construir unos 11 rascacielos (algunos con pisos incluso de VPO sic)

Además se añade la ciudad judicial del hospitalet, con unas cuantas gruas más.

Os he hecho algunas fotos para que veais como está el panorama. La parte positiva, es la reordenación de la zona. La negativa, la sensación de que todo debe ser construir y no se puede hacer nada más, demostración de consumismo extremo, de 3% y demás. Personalmente prefiero que se reordene, por supuesto, así almenos no tropiezo con la bici por ahí.

GRUAS DE LA CIUDAD JUDICIAL




AMANECER CON GRUAS




La montaña que se ve es Montjuïc

Un castillo en medio de la calle / Un castell al mig del carrer

En un rincón de la calle del cual no quiero acordarme, vamos, cerca en un barrio donde se filmó Tapas, en Hospitalet, ahí, escondido enmedio de la calle, hay un castillo.

Supongo que el que lo construyó era un deseoso de tener una propiedad estentórea desde niño. De todas maneras, no sabemos si este castillo tiene fantasma o no, como otros muchos que vagan por la ciudad.

En la puerta hay una inscripción, O.S.C.U.S., y no hay más pistas por el momento. Puedo indicar que parece abandonado, lo cual añade más intríngulis al tema. Parece una novela de los tres investigadores, verdad?

Será necesario intentar ver si pertenece a alguna asociación o si sin embargo el dueño está viajando mucho. De todas maneras, si alguien conoce información me deja un comentario.



Os pongo una foto del entorno para que veais que se encuentra en una calle muy normal. Sobre estilos y gustos, decididamente no hay nada escrito.

martes, 20 de febrero de 2007

L'origen de l'electricitat: ús sensat. Origin of electricity: Sensible use. El origen de la electricidad: uso sensato

Bones

Vull remarcar una cosa molt important que no es fa entenedora: l'origen de
l'electricitat. És ben bé cert que fins ara el que feien per exemple els
xinesos amb el medi ambient, ens importava poc. Ara, en aquest món globalitzat,
tot el que es faci en àmbit planetari acabarà afectant-nos directament.
Deixant de banda el que podem fer amb els xinesos -ben poc de moment- l'origen
de l'electricitat que estem "gastant" és important.

Quan nosaltres endollem un aparell, no notem cap canvi important en l'ambient,
i no trobem que hi hagi més pol·lució per aquest fet (en canvi quan engeguem el
nostre cotxe sí que es fa clar oi?)

Doncs res, comentar-vos, segons la foto més avall (en edició) els possibles origens de l'electricitat que esteu gastant, i la quantitat de pol·lució que VOSALTRES heu produït -sí, vosaltres, perquè el motiu pel qual s'ha produït aquella electricitat és per la vostra demanda- La producció a través de carbó, la més contaminant, encara és de gran importància (un 46%)

Res, és per tant un tema de reflexió. Potser podem emprar recursos més modestos
per a viure, i també serem feliços. Només es tracta de trobar una solució senzilla
a les inquietuds de cadascú. Vegeu gràfic més avall.

My Dears,

I want to make a few remarks about the origin of the electricity. Till today, what
the chinese people were doing was of no interest to us. Nowadays, anything made on
the planet is interesting for everybody. The origin of the electricity which we are
"spending" now, is very important.

When a device is plugged, we dont feel any more pollution, but there is, as the electricity which you are using is made with certain systems in some other place.

This is something we must think over. The coal burnt, the oil burnt, they produce pollution, and we must be sensible and sensitive about this. (chart on edition)

In the enclosed graphic you can see the origin of the electricity which u spend
The production of electricity through coal is still high (high pollution)


Estimados,

Lo que sucedía cuando los chinos queman el barco, hasta ahora no nos importaba. En
estos momentos, lo que se haga en todo el planeta, referente al medio ambiente, es responsabilidad de todos.

La electricidad se produce en las fábricas, quemando carbón o gasoil o lo que sea, y en cuanto nosotros enchufamos un aparato, aunque no notemos nada, estamos polucionando.

Es un motivo de reflexión, para poder cuidar el medio ambiente también podemos
intentar gastar menos en general y vivir de forma más sencilla.

Ver el origen de nuestro gasto en gráfico adjunto. El porcentaje de electricidad producida con carbón es muy alto, y es el que más polución produce.

Saludos


Una Carretera (cat)

Continuo amb els meus articles sobre equilibri territorial. Això ja és tema de batlles i paers, però no per aquest motiu deixaré de ficar-hi cullerada.

De fet la intenció d'aquest article, és extendre la idea de mancomunitat metropolitana, és a dir, de conjunt urbà, com podria ser barcelona o madrid, a comunitats més petites.

Està clar que fer això és complicat i té moltes limitacions, però la idea igualment és la següent: aconseguir tenir els mateixos serveis, comunicacions, teixit urbà, que pot tenir una ciutat de pes, aplicats a una petita vila que tingui nuclis agregats.

Coneixem perfectament que la majoria aplastant de les zones rurals necessiten cotxe per a sobreviure. La base de la comunicació i per tant de la vida, és poder moure's en vehicle privat. D'altra banda, es suposa que hi ha vies de comunicació correctes per a poder-se desplaçar. Si un ha d'anar al metge, s'ha de desplaçar, aquest és l'únic punt crític.

Però no estem parlant de sobreviure. Tenir carreteres dignes, ha de possibilitar que la vida sigui el més senzilla possible. Si un viu en un nucli allunyat i s'ha de desplaçar de quatre a sis vegades al dia al nucli més gran, per a poder portar els nens al col·legi, treballar, dinar, etc, val més que aquestes vies de comunicació possibilitin un tràfec agradable. No es tracta d'arribar, sinó de què sigui el menys feixuc possible.

En el cas dels nuclis rurals, moltes vegades la via no està en condicions i per tant o bé el vehicle ha d'estar preparat o bé el conductor ha d'estar experimentat. Però realment el que es necessita són vies de comunicació amples, en condicions, segures i còmodes.

El següent pas seria aconseguir que qualsevol pugui desplaçar-se de forma puntual i sense conduir. Això ja és més complicat, encara que amb taxis privats es pot fer, però és més car és clar. Tot és qüestió d'acostumar-s'hi, i és cert que l'ésser humà s'acostuma a tot. De totes maneres, s'hauria d'estudiar quina forma de transport es podria posar en marxa per a possibilitar una xarxa de "transport públic". El més probable seria instaurar un sistema comunitari de transport a través de vehicle privat. Això comportaria un esforça considerable per part dels usuaris, per a actualitzar les seves dades en una pàgina uep que distribuís els mitjans. És a dir, es podria apuntar que un usuari va a treballar cada dia a les 08:30. Altres usuaris, a través de la uep, podrien sol·licitar apuntar-se a aquest transport. Aleshores, en el punt de trobada, l'usuari transportista podria recollir els usuaris acceptats a la uep. Finalment es podria desenvolupar un sistema de pagament per tal de compartir costs.

Quin seria l'efecte de mesures com aquesta? Jo crec que augmentaria en general l'eficiència de la societat, la felicitat de fet, i disminuirien les despeses, donat que es compartirien vehicles. De tota manera, totes les mesures que puguin facilitar l'accés a serveis, crec que seran ben rebudes (hi pot haver moltes més idees, imaginació al poder)

Podria frenar la migració d'habitants al poble gran, i animar a més joves a instal·lar-se al poble petit.

lunes, 19 de febrero de 2007

David y el Niemicéfalo

Apoyado en la barra, y apurando sorbo a sorbo los últimos posos de su café, David Corniales meditaba sobre lo que su jefe le había dicho por la mañana: Sr Corniales, decididamente, Vd es un cornejo mostrenco, como se vuelva a equivocar, va directo a la puta calle.

Hasta ese día, David se había tomado su trabajo en serio. Tenía que reconocer que no era un veterano. Había acabado la licenciatura hacía dos años, y gracias a un conocido, consiguió entrar en esta empresa, por suerte debido a sus conocimientos de informática básica y programación en Lotus avanzado.

Dedicaba muchas horas, incluso más de las establecidas, pero no por afán de peloteo ni por necesidad de escalada profesional, sinó por otro motivo más ingenuo: el de querer dar lo máximo de si mismo en beneficio de...bueno de quien, de la empresa? o de su jefe? o del propietario.

De hecho, mirándolo bien, seguramente David tenía un trauma infantil, quizás una especie de falta paterna o de necesidad de justificación. Sea lo que fuere, David buscaba cariño. Y el cariño en la empresa se llama reconocimiento. Llegados a este punto, David se exprimía y se crujía por rentabilizar sus horas y alargar incluso su presencia mucho más lejos de lo humanamente posible.

De esta guisa, la relación con sus jefes era buena. Todo el mundo le reconocía por ser capaz de aceptar incluso los trabajos que no le correspondían, siempre tenía un sí para todo, y desarrollaba el (que no su) trabajo de forma relativamente satisfactoria (teniendo en cuenta que todo lo realizaba como si tuviera un petardo en el culo)

Un día apareció el Niemicéfalo. Así le llamaban al chico rubiales, un poco más alto que David, con ojos azules. Al parecer, era extranjero, y venía a desarrollar un trabajo parecido al de David. Cuando David se enteró, recordó lo que habían estado planeando durante tiempo: necesitaban ayuda, y a poder ser con un idioma, puesto que nos llegaban reclamaciones de los alemanes que no se respondían.

David lo recibió calurosamente, y comprendió pronto porqué le llamaban Niemicéfalo. Tenía toda la mitad del centro parriba cubierta de parrulos, y la parte central, una nimiedad, la tenía resquebrajada y con una pequeño falo. De ahí el nombre.

David se preguntaba cómo el jefe no le comentó nada, pero lo encajó bien. Como que tenía un ordenador PC y un portátil, le dejó el portátil, y le adiestró en los puntos clave del trabajo que él mismo hacía.

Así transcurrió un tiempo, un tiempo largo, y durante este tiempo se realizaron muchos negocios. David tenía muy buena posición en la empresa, aunque el sueldo aún no se lo habían tocado desde que entró, pero no pasaba nada, el sacrificio de David pasaba por esto también, sin ningún problema. David creía ciegamente en el sacrificio y le gustaba demostrarlo.

Un día, estaban discutiendo con el jefe. Sobre un tema de garantías y reclamaciones. Niemicéfalo estaba de viaje, pero no se sabe cómo, al jefe se le escapo pregonamente cuál era el valor del sueldo del Niemicéfalo. David se quedó de piedra. Esa capacidad de sacrificio, esa entereza, esa entrega se le heló en la sangre. El Sr Niemi ya entró con un sueldo superior al suyo. David se notó mareado, espetó a su jefe un par de palabras inconexas, éste creyó reconocér haber soltado algo de más, y el mundo se perdió de vista. Sin más conversación, David se fue directamente a su silla para no caer redondo.

Ahí, una vez llegado, empezó a ver imágenes como diapositivas en su pensamiento, totalmente mudo, congelado por una foto finish, ahí, David empezó a reencontrarse consigo mismo. Su primera gran lección laboral, había sido concedida. Lo que no sabemos, es cuánto aprendió de ésta.

Continuará....

Siguiente

La Biblioteca IV

Bueno esta ya es la antepenultima

Qué tal! aquí ya teneis una discoteca. De hecho, coñas aparte, parece
un restaurante de estos rústicos.

Aparte de verse ya los "tapajuntas" bestias de las esquinas del techo,
también estan los "soportes" de las estanterias, los listones que
he puesto para que las mismas descansen rectas.

También servirán para "atornillar" las a la pared, a través de los listones,
puesto que no me voy a arriesgar a que la estantería entera pierda estabilidad
y se caiga, no aguantaría el suelo (debajo, el suelo es de !yeso!)

Las que irán en la pared de ladrillos, deberán montarse "encima" dela biga de
cemento que asoma del vecino (por otra parte, muy querida y amiga nuestra, puesto que ahora soporta las dos casas)

A ambos lados de la ventana irán dos más, total cuatro, y tres más en la zona que tiene maderas "apolladas". Unas cuantas. En el centro irá la mesa y aún no tenemos
claro cómo irá la iluminación, ya se verá. En el rincón de los taburetes, va un escritorio decimonónico, o almenos lo parece, ya lo vereis.

Tenía planeado dejar una escalera para acceder a las partes altas, pero quizás con un pequeño taburete será suficiente.

No vivo con las ganas de verlo terminado, aunque no hay prisa, puesto que tiempo habrá más que suficiente.







La Biblioteca III

OOOtra vez

Ya llevamos otra fase de la biblioteca. Esta vez, estas fotos ya están muy adelantadas.

Aquí se ve ya el tabique y las maderas fuera, con lo que nos hemos saltado toda al tarea de desalojo del material, que tiramos al vertedero.

a propósito, no se menciona, pero una de las ventanas se puso justo antes de empezar la demolición, allí no había más que un agujero y ahora hay una ventana. De ese acto, salieron piedras y tierra. Las piedras se sacaron, y la tierra se almacenó para usarla en otros menesteres.

Pues eso, el material de demolición se bajó a la calle, lo cual duró lo suyo y el sudor que costó, y una vez limpio todo (aparte del tabique central había otro que tapaba la pared que se ve anaranjada, que ahí salió de todo escondido por el vecino)
se empezó a embaldosar la parte que no lo estaba, Ahí se fue esa tierra que almacené y un par de sacos de cemento.(o tres)

La baldosa es una de tipo rústico con junta gruesa, de la cual soy especialista, por lo sencillo de montaje y lo sufrida que es (queda bien de cualquier forma)

Para el hueco de la escalera se montó esta barandilla marrón que de hecho es móvil, es decir, se puede abrir, por si se debe subir muebles (esa mesa que se ve se subió por ahí)

Se cubrió la chimenea, aislandola con lana de vidrio, y algún que otro rincón con maderas (también las esquinas superiores, donde las estanterías no llegarán)

Está todo previsto de antemano para que cuando se pongan las estanterías queden los "agujeros" tapados. Aparte, creo que será una habitación muy caliente, aun siendo tan alta (mide tres metros de altura)porque todas las paredes estarán cubiertas por libros, que son más calientes que la piedra (almenos así de fin de semana seguro)

Bueno sin más dilación os dejo este juego de fotos y en el próximo os pongo un detalle que hice luego para apoyar las estanterías. Luego monté un par per no se ven aquí, ya para la próxima ocasión.




La Biblioteca II

Bueenas otra vez

Está bien, aquí otras fotos del estado del proyecto en su fase inicial.

Comentaros que lo que visteis en la primera fase era, imaginaros, un espacio
cuadrado de unos 5x4 metros más o menos, en el que había un tabique en el centro
con una puertecilla. Este tabique estaba tapado para evitar la entrada de polvo,
y hacía las veces de habitación de invitados. En techo superior era directamente
el tejado,y en cuanto al suelo, en un lado estaba el hueco de la escalera -que
aún está- y el resto parte tenía baldosa y parte cemento. O sea...

Había que hacer el techo-tejado (en estas fotos ya se ve terminado con una chapa
de madera que cubre el aislamiento)
Había que descubrir la habitación (es lo que se ve aquí) y tirar el tabique (es lo que se va a hacer ahora)
Hay que embaldosar el resto, cubrir la chimenea y preparar para montar las estanterías.
Una vez todo limpio, listo y preparado, se podrán poner los libros, con la cantidad de estanterías que se van a montar (9 y media) calculamos que cabrían unos 400 libros de formato medio. Los documentos y otro material se guardarán en la zona del garaje, aquí sólo van los libros de lomo, parte míos y parte de la mujer.

Hay muchos detalles que os quedan borrosos pero conforme vayais viendo más fotos os hareis a la idea.






Fotos de Donetsk, Ucrania

Otra vez mi estimado amigo Dima me ha mandado fotos de donde nació, y vive ahora.

Dima estuvo mucho tiempo en España pero después de esa temporada volvió a Ucrania y se casó. Como dije ahora vive felizmente ahí.

Donetsk es una ciudad minera e industrial. Mayormente el 80% de los trabajadores están en las minas de carbón y metalúrgicas.

El equipo de futbol de Donetsk se ha enfrentado en alguna ocasión al Barcelona y al Valencia.

Algunas fotos que incluyo. El río que se ve se llama Kalmius. El último es un hotel 5 estrellas.






viernes, 16 de febrero de 2007

Video sobre Kiev:la ciudad de las 7 colinas

Mi buen amigo Dima, un chico de Ucrania al que quiero mucho, me ha pasado este video sobre la ciudad de Kiev. En él se puede ver el río Dniepr y detalles de los monumentos y escenas de la vida corriente en la calle.

La estatua grande que se ve se llama La Madre Patria, en honor a la victoria de 1945, al lado del museo de Armas. Delante está el monasterio más antiguo de Ucrania, el "Pecherskaya Lavra"


Dima vive en Donetsk, a unos 600km de la capital, habla español perfecto, y tiene una hija monísima que se llama Margarita.

Sin más dilación, entro video.


http://oboz.ua/video/movie.php?dmM9OCZpZD03OTg=

Como dejar a tu chico: 69 excusas (también se podría adaptar para chica)

*69 EXCUSAS PARA DEJAR A UN HOMBRE*. *Manual Práctico*.


Mujer, te presentamos una pequeña lista de frases que puedes utilizar para
dejar una relación y que parezca creíble. A usar de forma aleatoria,
exceptuando la primera y última frase. También puedes combinarlas entre
ellas.

0. *Tenemos que hablar* (preferentemente por SMS).
1. Tengo la sensación de que nos estamos alejando.
2. Hoy creo que nos tendríamos que haber conocido de aquí a dos años.
3. Realmente me gustas mucho, pero estoy confundida.
4. Tú nunca tomas la iniciativa, siempre tengo que ser yo.
5. Será mejor que nos demos unos meses para respirar.
6. Eres maravilloso, sensible, simpático, gracioso, tienes conversación...
pero necesito algo más en mi vida.
7. Gracias a Dios la culpa no es de nadie, las cosas duran lo que duran.
8. Una cosa está clara, no es culpa tuya, el problema soy yo.
9. Recuerda algo: ya te avisé de que soy un espíritu libre.
10. Ahora es diferente, ya no hay chispa entre nosotros.
11. Necesito a alguien más maduro a mi lado.
12. Necesito vivir nuevas experiencias y conocer a otras personas.
13. Hemos entrado en un circulo vicioso y necesito escapar.
14. Necesito un tiempo para reflexionar.
15. Nos hemos conocido en un periodo muy complicado de mi vida...
16. Creo que nuestra relación ha caído en la monotonía, ya no es como al
principio.
17. He hablado con mis amigas y creemos que lo mejor es que lo dejemos un
tiempo.
18. Es que no tenemos la misma escala de valores.
19. He notado que últimamente te has dejado un poco...
20. No he estado con ningún chico mejor que tú, pero no es lo que yo quiero.
21. Lo mejor es dejarlo para no hacerte daño.
22. No quiero cerrar ninguna puerta, quizás en el futuro...
23. Somos muy diferentes. Tú sólo piensas como un hombre.
24. El sexo no es lo más importante.
25. ... me lo acabas de quitar de la boca... yo pienso igual que tú.
26. ¿Tú crees en el destino? Yo sí.
27. Seguro que dentro de un mes me estaré tirando de los pelos, estoy
segura, pero creo que lo mejor es dejarlo.
28. Sólo me buscas cuando te interesa tener sexo conmigo.
29. Creo que no estoy preparada para llevar una relación.
30. Siempre podremos seguir compartiendo las mismas cosas, si quieres,
claro...
31. Tú necesitas a alguien que te quiera de verdad.
32. Hoy sé que me estoy equivocando, pero es algo que debo hacer.
33. Realmente pensaba que eras diferente pero ahora veo que eres como los
demás.
34. Todo tiene un principio y un final.
35. Seguro que te irá mucho mejor sin mí..
36. Estoy cansada de dar sin recibir nada a cambio.
37. Ganaremos los dos. No me veo en el futuro contigo.
38. Un beso tuyo ya no es como al principio.
39. Respira tranquilo, esto me duele más a mí que a ti.
40. Ahora creo que es hora de que empiece a pensar un poco en mí.
41. No estoy preparada para algo serio.
42. Yo no soy tu mujer ideal ni tú mi hombre ideal...
43. Eres demasiado perfecto, no te encuentro ningún fallo, y eso me asusta.
44. Me he dado cuenta, después de 5 años, de que no estamos hechos el uno
para el otro...
45. Yo necesito alguien que me entienda.
46. Las personas cambiamos...
47. Necesito un cambio de 180 grados en mi vida.
48. Estoy haciéndonos un favor tomando esta decisión.
49. Yo te quiero, pero de otra manera.
50. Es mejor que lo dejemos ahora, antes de que nos hagamos daño.
51. Las cosas están yendo demasiado deprisa...
52. Es que eres demasiado bueno conmigo.
53. No podemos seguir engañándonos de esta manera.
54. Sé que ahora te duele, pero en el futuro me lo agradecerás.
55. Es todo tan bonito que me asusta.
56. Lo nuestro está en punto muerto.
57. Mejor que lo dejemos ahora que aún estamos a tiempo. Dentro de un año
sería peor.
58. Espero que seas feliz y encuentres una chica mejor que yo.
59. Yo no sé querer por dos personas.
60. No somos compatibles sexualmente.
61. Ya te dije que era un poco lagarta.
62. Sabes que lo nuestro es imposible.
63. Ponte en mi piel y lo entenderás.
64. De verdad, te aseguro que no hay otro.
65. Creo que te conozco lo suficiente como para saber que no soy lo que
buscas.
66. Necesito estar sola ... para pensar.
67. Somos dos polos opuestos, lo nuestro no nos lleva a ninguna parte.
68. Creo que es hora de que nuestros caminos se separen.
69. No te preocupes, *siempre podremos seguir siendo amigos*.

jueves, 15 de febrero de 2007

Mis visitas por ahí

Estuve visitando unos blogs por ahí. Hay muy interesantes, hay otros que tan sólo recogen información y la reproducen (aunque es también un buen servicio, porque uno sólo tiene que esperarse que le llegue el momento del artículo interesante) y otros que escriben realmente bien y escriben relatos.

Me reafirmo en que un blog debiera ser una creación personal, pero también es cierto que para producir a veces hay que copiar -sinó siempre.

Cuando era más joven escribía más, escribía poesias pero sobretodo la prosa poética, o sea, cartas poéticamente escritas, dirigidas a una persona sobre la que pesaba un desamor. Esa era mi especialidad, y cuanto más borracho, tanto mejor salía la carta.

Ese tema, lo dejé, y ahora esas cartas estarán en alguna caja polvorienta.

De hecho, no tenía ningún plan para este blog, pero tampoco deseo escribir cosas sobre los granos de mi culo. Lo que voy a hacer, a parte de lo que me se (será seme) ocurra, será intentar escribir relatos, reencontrar esas cartas, transcribir esas emociones, y tratar de aportar algo creativo al hipotético lector.

En el blog de mi amigo darkmanny (visitad su blog) se dice que hay que comentar. Es cierto, un blog está muerto si no hay comentarios. En el mio no los hay, sólo un par de algún despistado. Pero no me importa. No deseo forzar nada, como en el sexo, todo tiene que venir suavemente. Si uno empuja, se rompe. De todas formas no estoy yo para empujar mucho ni romper, pero bueno todo se andará.

Lo dicho, buscaré las cartas, pero no solo por copiarlas, sinó también porque la verdad, me gustaría recoger la inspiración. Volver a coger la pluma, como dirían los de la peli. Y es que este medio te permite eso y mucho más. Ganarse la vida escribiendo? quizás unos pocos lo hacen...pasar el rato escribiendo? eso seguro....conocer gente? si no te mueves no conoces a nadie, no te vienen a ver...tener sexo con desconocidas? eso sí, eso me gustaría, puesto que mi rol como macho mamífero es procrear o al menos intentarlo, y yo prefiero tan sólo intentarlo, fallando siempre en el intento (de procrear digo, no de hacer el acto sexual, eso sí se puede hacer completo)

En el blog de mi "amiga" menguante, el-hada-menguante, la chica pone sus fotos y las de todo dios. Eso ya me parece arriesgado. Además, qué pinta mi careto aquí? ahora se me verían todos los granos. Pues nada queda la foto del país que es lo que vale.

En cuanto a escenas costumbristas, os contaré que hoy en la comida pedimos una botella de vino aparte...y no nos la han cobrado. Eso sí que es algo bueno. Quizás sea lo mejor del día, si por la noche no consigo cazar nada más. Ah, el día de San Valentín, nada. Pero yo no lo celebro ese día, no me pone. Para mi el día es en 23 de abril. Entonces sí, lo que sea. Además es un día muy bonito, al menos para mi. Las rosas, los libros... más que el 26 de junio si cabe. Quizás sea el mejor del año, por día. Para mi de todas maneras cualquier día es bueno si hay sexo de calidad y en buena cantidad, que es lo único que ejercita y es bueno para la salud. Beber rompe el cuerpo y lo demás ya no te digo. comer ya como, aunque quizás podría comer mejor. Pero con verdurita es suficiente.

Bueno after the rollo pues eso, tengo que encontrar mi inspiración. Ahora echaré una meailla i después veremos. Si se me ocurre algo bonito ahí lo pongo.

saludos blokes

miércoles, 14 de febrero de 2007

Más Publicidad engañosa: Películas

Entre los diversos ejemplos de publicidad engañosa -dejando aparte ya los de adelagaza en dos horas y demás- hay uno que tiene un cometido directo, y un resultado
también directo: el de las películas

Esas "críticas" y esos artículos sobre las películas que salen en muchos periódicos, convencen y vencen y me ha sucedido más de una vez, de ir a ver esa película simplemente por el "buen" consejo de un artículo.

Me sucedió con "Casino royale". Según la crítica, el Sr Daniel Craig había llegado a cotas de interpretación no vistas prácticamente en toda la saga, y siendo como era un desconocido, reconozco que caí en la trampa.

Son cotas de interpretación, es cierto, y es una saga, pero más bien la que podía exhibir en sus pelis un rambo o un van damne of un seagal. Inexpresivo, es incapaz de transmitir el porte de un auténtico bond, y defrauda desde el primer minuto.

Lo que me hastió de verdad, aparte de llegar al final, fue el hecho de sentirme engañado. Señores críticos, entiendo que no todos actúan igual, pero los que parcialmente dais información en verdad errónea, por favor, reconsiderad, porque los usuarios espero que al final aprendamos de toda esta sarta de engaños que es la sociedad de consumo actual (tiraremos la tele por la ventana, y el cine de paso)

Encima coincido con drutz, en que la sección "cultura" nos cuelan ya cualquier cosa. En cultura no puede haber este tipo de pelis. Espero que gracias a youtube y demás mecanismos, podamos acceder a productos originales de gente corriente y sin obligaciones por grandes presupuestos. Ah, y las grandes estrellas, pues eso, que bajen a suelo firme

lunes, 12 de febrero de 2007

Encontrad vuestro nombre en Argentina

Poned vuestro nombre, primero apellido luego nombre en www.telexplorer.com.ar
y esperad un poco...saldrán hermanitos vuestros...yo tengo dos tocayos uno en Rosario
pcia de Santa fe y otro en Capital Federal

How to avoid your beloved colleague demands...

Dear Mr Replic antes

I have a colleague in the office, which I am very fond of. Well in fact, I am fond of many people, because I am this kind of person, open, helpful, always at their disposal.

So what happens is that I normally lend them things, help them, make special efforts involving my family to do something for them....and at the end of the day, when I need some help, well, I try to make it by myself or if I ask them they're not free as they have some engagement, so then I feel a little like a full complete idiot, for being so friendly. What Am I to do, because if I check my friends, in fact there is nobody who could be maintained as friend, and on the other hand, the persons who could deserve are so independent that they dont need me. What should I do?
Well the other day he asked me a special favour, really one which involved effort and sacrifice, and offered to pay me very little for it. What should I do?

Dear Mr Helpful,

Your problem is that of many people. You think you are in this world for helping the others, and assume that by this fact, other people will also help you or at least the "chain of favours" (which is only seen on films) will help the community and so reach you in any way at the end of all. Well this is not actually the truth, and at the end of the day, what happens is that everybody is doing what's best for themselves.

I dont want you to close in a single cage without communication to others, but I think that you should improve the self-importance which u give to your time and also to your actions. People simply dont apreciate you being helpful, because they will take it as you being a slave or some kind of servant. Well it is really much better that you take that free time and you use it for gayolas-self-satisfaction or else what you think is better. The relation with you colleagues will get surely worse as they more and more ask you those favours and pay you with the rests of their food. And you will give them first quality material and will receive only what's for rubbish. Well you can see you're not on the right track.

You can do one thing, if you are asked for favours, just tell them you are busy. You are always busy for those favours. And stop offering anything which you really care about. On the other hand, give yourself a little more self-caring and find some kind of occupation so you dont need even to talk to them.

Because finally you will get deceived, as you will expect them to help you when there is strike or so, and you are not in the office, and they will not call you to tell you that everybody is in the office. That's an example, there are others.

cares! Replic.

Cómo Triunfar en el Trabajo: Un par de reglas sencilla

Buenas Bloggers,

solamente quería indicaros el camino de la luz, es decir, cómo llegar a triunfar, a ser el as del trabajo, y que todos te adoren y quieran hablar contigo, y te asciendan y más cosas.

Evidentemente que esto sólo sucede a las personas optimistas, y de al menos creida, alta autoestima. Lo demás viene rodado, pero sin embargo....puedes hacer esto:

Empieza algún deporte "fashion", es decir, algo que no haga la mayoría de la gente, como el surf, parkour, esquí, bueno, hay gradaciones, o sea que lo más de lo más. Dos días después de haber empezado el cursillo de tres semanas, habla ya como si fueses un experto, aprendete algunas palabras y ya está. Si te encuentras con otro experto, y dices alguna tontería, dila igualmente con convicción. Y si el otro te responde, pues tu hasta el final. En cuanto el jefe te pregunte donde vas de vacaciones, le dices que te vas a algún país exótico a practicar ese deporte.
Si no puedes permitirtelo, pues nada, buscas información en internet y hablas del tema en voz alta como si fueses tu.

Cómprate motos o coches rutilantes, y haz propaganda. Los sub-jefes vendrán a hablar contigo, les comentas las ventajas técnicas que tiene etc etc y no le des importancia al precio.

Llega tarde al trabajo, y sal más tarde. Por supuesto no tengas hijos que eso no que da bien.

La imagen hay que cuidarla relativamente. No pasa nada por llevar un dia unos pantalones rotos, pero que sean de armani para arriba. En todo la imagen debe ser de sobrao, pero más bien un poco despitado, como si no fuera con tigo, no va bien estar con la etiqueta y con la camisa bien planchada, ahí ya parecerás un esnob.

Cuando haya cenas de empresa etc pues eso hablas de esas vacaciones, de esas cosas rutilantes que haces, como si fueras tu y como si fueran todas verdad aunque no lo sean ni una. Lo importante es estar convencido. Sinó llevas ese tipo de vida lo inventas y ya está.

Para verlo claro, si estás siempre quejándote, nadie te va a escuchar. O sea que hay que cambiar la forma de enfocarlo.


Os deseo mucho éxito aunque os garantizo que esto es lo que funciona

saludos

viernes, 9 de febrero de 2007

Inteligencia Artificial

Las Bases para el estudio de la inteligencia artificial están determinados y sobre ellos se están realizando multitud de proyectos para establecer una forma de pensar que se pueda traducir a código máquina. El que se puede considerar el "padre" de estas bases, el que más conocimiento ostenta sobre este tema en estos momentos, se llama John Mc Carthy, y trabaja en la Universidad de Stanford (US)

Ha publicado diversos trabajos, pero como forma resumido, reproduzco aquí, la carta en la que señala los fundamentos de esta "ciencia" de nuevo acuño. Os traduzco algunas de las cuestiones aquí mencionadas:

Antes de empezar el cuestionario, si os interesa el tema, podeis visitar la pagina web de Marvin Minsky, otro guru del tema:
http://web.media.mit.edu/%7Eminsky/

Q. What is artificial intelligence?
A. It is the science and engineering of making intelligent machines, especially
intelligent computer programs. It is related to the similar task of
using computers to understand human intelligence, but AI does not have to
confine itself to methods that are biologically observable.

Es la ciencia e ingeniería que trata de fabricar máquinas inteligentes, especialmente programas de ordenador. Está relacionada con el uso de ordenadores para entender la inteligencia humana, pero AI no se confina solamente a los métodos que son biológicamente observables.

Q. Yes, but what is intelligence?
A. Intelligence is the computational part of the ability to achieve goals in
the world. Varying kinds and degrees of intelligence occur in people, many
animals and some machines.

Qué es inteligencia? Es la parte computacional de la habilidad de conseguir objetivos en el mundo. Hay diferentes tipos y grados de inteligencia en las personas, animales y algunas máquinas.


Q. Isn’t there a solid definition of intelligence that doesn’t depend on
relating it to human intelligence?
2
A. Not yet. The problem is that we cannot yet characterize in general
what kinds of computational procedures we want to call intelligent. We
understand some of the mechanisms of intelligence and not others.

Se puede relacionar la inteligencia a algo no humano?

No aún. El problema es que no podemos caracterizar aún en general qué tipos
de procedimientos computaciones queremos que se llamen inteligentes. Compren
demos algunos de los mecanismos inteligencia y no otros.

Q. Is intelligence a single thing so that one can ask a yes or no question
“Is this machine intelligent or not?”?
A. No. Intelligence involves mechanisms, and AI research has discovered
how to make computers carry out some of them and not others. If doing a
task requires only mechanisms that are well understood today, computer programs
can give very impressive performances on these tasks. Such programs
should be considered “somewhat intelligent”.

La inteligencia es algo simple de tal forma que se pueda contestar afirmativa
o negativamente a la pregunta : esta máquina es inteligente?
No. La inteligencia required mecanismos, y la investigación ha descubierto cómo
hacer ordenadores con algunos mecanismos y no otros.

(resto en futuras ediciones de este posteo)


Q. Isn’t AI about simulating human intelligence?
A. Sometimes but not always or even usually. On the one hand, we can
learn something about how to make machines solve problems by observing
other people or just by observing our own methods. On the other hand, most
work in AI involves studying the problems the world presents to intelligence
rather than studying people or animals. AI researchers are free to use methods
that are not observed in people or that involve much more computing
than people can do.
Q. What about IQ? Do computer programs have IQs?
A. No. IQ is based on the rates at which intelligence develops in children.
It is the ratio of the age at which a child normally makes a certain score
to the child’s age. The scale is extended to adults in a suitable way. IQ
correlates well with various measures of success or failure in life, but making
computers that can score high on IQ tests would be weakly correlated with
their usefulness. For example, the ability of a child to repeat back a long
sequence of digits correlates well with other intellectual abilities, perhaps
because it measures how much information the child can compute with at
once. However, “digit span” is trivial for even extremely limited computers.
However, some of the problems on IQ tests are useful challenges for AI.
Q. What about other comparisons between human and computer intelligence?
Arthur R. Jensen [Jen98], a leading researcher in human intelligence,
suggests “as a heuristic hypothesis” that all normal humans have the same
intellectual mechanisms and that differences in intelligence are related to
“quantitative biochemical and physiological conditions”. I see them as speed,
short term memory, and the ability to form accurate and retrievable long term
memories.
Whether or not Jensen is right about human intelligence, the situation in
3
AI today is the reverse.
Computer programs have plenty of speed and memory but their abilities
correspond to the intellectual mechanisms that program designers understand
well enough to put in programs. Some abilities that children normally don’t
develop till they are teenagers may be in, and some abilities possessed by
two year olds are still out. The matter is further complicated by the fact
that the cognitive sciences still have not succeeded in determining exactly
what the human abilities are. Very likely the organization of the intellectual
mechanisms for AI can usefully be different from that in people.
Whenever people do better than computers on some task or computers
use a lot of computation to do as well as people, this demonstrates that the
program designers lack understanding of the intellectual mechanisms required
to do the task efficiently.
Q. When did AI research start?
A. After WWII, a number of people independently started to work on
intelligent machines. The English mathematician Alan Turing may have
been the first. He gave a lecture on it in 1947. He also may have been the
first to decide that AI was best researched by programming computers rather
than by building machines. By the late 1950s, there were many researchers
on AI, and most of them were basing their work on programming computers.
Q. Does AI aim to put the human mind into the computer?
A. Some researchers say they have that objective, but maybe they are
using the phrase metaphorically. The human mind has a lot of peculiarities,
and I’m not sure anyone is serious about imitating all of them.
Q. What is the Turing test?
A. Alan Turing’s 1950 article Computing Machinery and Intelligence [Tur50]
discussed conditions for considering a machine to be intelligent. He argued
that if the machine could successfully pretend to be human to a knowledgeable
observer then you certainly should consider it intelligent. This test
would satisfy most people but not all philosophers. The observer could interact
with the machine and a human by teletype (to avoid requiring that
the machine imitate the appearance or voice of the person), and the human
would try to persuade the observer that it was human and the machine would
try to fool the observer.
The Turing test is a one-sided test. A machine that passes the test should
certainly be considered intelligent, but a machine could still be considered
intelligent without knowing enough about humans to imitate a human.
Daniel Dennett’s book Brainchildren [Den98] has an excellent discussion
4
of the Turing test and the various partial Turing tests that have been implemented,
i.e. with restrictions on the observer’s knowledge of AI and the
subject matter of questioning. It turns out that some people are easily led
into believing that a rather dumb program is intelligent.
Q. Does AI aim at human-level intelligence?
A. Yes. The ultimate effort is to make computer programs that can solve
problems and achieve goals in the world as well as humans. However, many
people involved in particular research areas are much less ambitious.
Q. How far is AI from reaching human-level intelligence? When will it
happen?
A. A few people think that human-level intelligence can be achieved by
writing large numbers of programs of the kind people are now writing and
assembling vast knowledge bases of facts in the languages now used for expressing
knowledge.
However, most AI researchers believe that new fundamental ideas are
required, and therefore it cannot be predicted when human level intelligence
will be achieved.
Q. Are computers the right kind of machine to be made intelligent?
A. Computers can be programmed to simulate any kind of machine.
Many researchers invented non-computer machines, hoping that they
would be intelligent in different ways than the computer programs could
be. However, they usually simulate their invented machines on a computer
and come to doubt that the new machine is worth building. Because many
billions of dollars that have been spent in making computers faster and faster,
another kind of machine would have to be very fast to perform better than
a program on a computer simulating the machine.
Q. Are computers fast enough to be intelligent?
A. Some people think much faster computers are required as well as new
ideas. My own opinion is that the computers of 30 years ago were fast
enough if only we knew how to program them. Of course, quite apart from
the ambitions of AI researchers, computers will keep getting faster.
Q. What about parallel machines?
A. Machines with many processors are much faster than single processors
can be. Parallelism itself presents no advantages, and parallel machines
are somewhat awkward to program. When extreme speed is required, it is
necessary to face this awkwardness.
Q. What about making a “child machine” that could improve by reading
and by learning from experience?
5
A. This idea has been proposed many times, starting in the 1940s. Eventually,
it will be made to work. However, AI programs haven’t yet reached
the level of being able to learn much of what a child learns from physical
experience. Nor do present programs understand language well enough to
learn much by reading.
Q. Might an AI system be able to bootstrap itself to higher and higher
level intelligence by thinking about AI?
A. I think yes, but we aren’t yet at a level of AI at which this process can
begin.
Q. What about chess?
A. Alexander Kronrod, a Russian AI researcher, said “Chess is the Drosophila
of AI.” He was making an analogy with geneticists’ use of that fruit fly to
study inheritance. Playing chess requires certain intellectual mechanisms and
not others. Chess programs now play at grandmaster level, but they do it
with limited intellectual mechanisms compared to those used by a human
chess player, substituting large amounts of computation for understanding.
Once we understand these mechanisms better, we can build human-level
chess programs that do far less computation than do present programs.
Unfortunately, the competitive and commercial aspects of making computers
play chess have taken precedence over using chess as a scientific domain.
It is as if the geneticists after 1910 had organized fruit fly races and
concentrated their efforts on breeding fruit flies that could win these races.
Q. What about Go?
A. The Chinese and Japanese game of Go is also a board game in which
the players take turns moving. Go exposes the weakness of our present understanding
of the intellectual mechanisms involved in human game playing. Go
programs are very bad players, in spite of considerable effort (not as much as
for chess). The problem seems to be that a position in Go has to be divided
mentally into a collection of subpositions which are first analyzed separately
followed by an analysis of their interaction. Humans use this in chess also,
but chess programs consider the position as a whole. Chess programs compensate
for the lack of this intellectual mechanism by doing thousands or, in
the case of Deep Blue, many millions of times as much computation.
Sooner or later, AI research will overcome this scandalous weakness.
Q. Don’t some people say that AI is a bad idea?
A. The philosopher John Searle says that the idea of a non-biological machine
being intelligent is incoherent. He proposes the Chinese room argument
www-formal.stanford.edu/jmc/chinese.html The philosopher Hubert Dreyfus
6
says that AI is impossible. The computer scientist Joseph Weizenbaum says
the idea is obscene, anti-human and immoral. Various people have said that
since artificial intelligence hasn’t reached human level by now, it must be
impossible. Still other people are disappointed that companies they invested
in went bankrupt.
Q. Aren’t computability theory and computational complexity the keys
to AI? [Note to the layman and beginners in computer science: These are
quite technical branches of mathematical logic and computer science, and
the answer to the question has to be somewhat technical.]
A. No. These theories are relevant but don’t address the fundamental
problems of AI.
In the 1930s mathematical logicians, especially Kurt G¨odel and Alan
Turing, established that there did not exist algorithms that were guaranteed
to solve all problems in certain important mathematical domains. Whether
a sentence of first order logic is a theorem is one example, and whether a
polynomial equations in several variables has integer solutions is another.
Humans solve problems in these domains all the time, and this has been
offered as an argument (usually with some decorations) that computers are
intrinsically incapable of doing what people do. Roger Penrose claims this.
However, people can’t guarantee to solve arbitrary problems in these domains
either. See my Review of The Emperor’s New Mind by Roger Penrose. More
essays and reviews defending AI research are in [McC96a].
In the 1960s computer scientists, especially Steve Cook and Richard Karp
developed the theory of NP-complete problem domains. Problems in these
domains are solvable, but seem to take time exponential in the size of the
problem. Which sentences of propositional calculus are satisfiable is a basic
example of an NP-complete problem domain. Humans often solve problems
in NP-complete domains in times much shorter than is guaranteed by the
general algorithms, but can’t solve them quickly in general.
What is important for AI is to have algorithms as capable as people at
solving problems. The identification of subdomains for which good algorithms
exist is important, but a lot of AI problem solvers are not associated
with readily identified subdomains.
The theory of the difficulty of general classes of problems is called com-
putational complexity. So far this theory hasn’t interacted with AI as much
as might have been hoped. Success in problem solving by humans and by
AI programs seems to rely on properties of problems and problem solving
methods that the neither the complexity researchers nor the AI community
7
have been able to identify precisely.
Algorithmic complexity theory as developed by Solomonoff, Kolmogorov
and Chaitin (independently of one another) is also relevant. It defines the
complexity of a symbolic object as the length of the shortest program that
will generate it. Proving that a candidate program is the shortest or close
to the shortest is an unsolvable problem, but representing objects by short
programs that generate them should sometimes be illuminating even when
you can’t prove that the program is the shortest.
2 Branches of AI
Q. What are the branches of AI?
A. Here’s a list, but some branches are surely missing, because no-one
has identified them yet. Some of these may be regarded as concepts or topics
rather than full branches.
logical AI What a program knows about the world in general the facts
of the specific situation in which it must act, and its goals are all
represented by sentences of some mathematical logical language. The
program decides what to do by inferring that certain actions are appropriate
for achieving its goals. The first article proposing this was
[McC59]. [McC89] is a more recent summary. [McC96b] lists some of
the concepts involved in logical aI. [Sha97] is an important text.
search AI programs often examine large numbers of possibilities, e.g. moves
in a chess game or inferences by a theorem proving program. Discoveries
are continually made about how to do this more efficiently in various
domains.
pattern recognition When a program makes observations of some kind,
it is often programmed to compare what it sees with a pattern. For
example, a vision program may try to match a pattern of eyes and a
nose in a scene in order to find a face. More complex patterns, e.g. in
a natural language text, in a chess position, or in the history of some
event are also studied. These more complex patterns require quite
different methods than do the simple patterns that have been studied
the most.
8
representation Facts about the world have to be represented in some way.
Usually languages of mathematical logic are used.
inference From some facts, others can be inferred. Mathematical logical
deduction is adequate for some purposes, but new methods of non-
monotonic inference have been added to logic since the 1970s. The
simplest kind of non-monotonic reasoning is default reasoning in which
a conclusion is to be inferred by default, but the conclusion can be
withdrawn if there is evidence to the contrary. For example, when
we hear of a bird, we man infer that it can fly, but this conclusion
can be reversed when we hear that it is a penguin. It is the possibility
that a conclusion may have to be withdrawn that constitutes the
non-monotonic character of the reasoning. Ordinary logical reasoning
is monotonic in that the set of conclusions that can the drawn from
a set of premises is a monotonic increasing function of the premises.
Circumscription is another form of non-monotonic reasoning.
common sense knowledge and reasoning This is the area in which AI
is farthest from human-level, in spite of the fact that it has been an
active research area since the 1950s. While there has been considerable
progress, e.g. in developing systems of non-monotonic reasoning and
theories of action, yet more new ideas are needed. The Cyc system
contains a large but spotty collection of common sense facts.
learning from experience Programs do that. The approaches to AI based
on connectionism and neural nets specialize in that. There is also learning
of laws expressed in logic. [Mit97] is a comprehensive undergraduate
text on machine learning. Programs can only learn what facts
or behaviors their formalisms can represent, and unfortunately learning
systems are almost all based on very limited abilities to represent
information.
planning Planning programs start with general facts about the world (especially
facts about the effects of actions), facts about the particular
situation and a statement of a goal. From these, they generate a strategy
for achieving the goal. In the most common cases, the strategy is
just a sequence of actions.
epistemology This is a study of the kinds of knowledge that are required
for solving problems in the world.
9
ontology Ontology is the study of the kinds of things that exist. In AI,
the programs and sentences deal with various kinds of objects, and
we study what these kinds are and what their basic properties are.
Emphasis on ontology begins in the 1990s.
heuristics A heuristic is a way of trying to discover something or an idea
imbedded in a program. The term is used variously in AI. Heuristic
functions are used in some approaches to search to measure how far
a node in a search tree seems to be from a goal. Heuristic predicates
that compare two nodes in a search tree to see if one is better than the
other, i.e. constitutes an advance toward the goal, may be more useful.
[My opinion].
genetic programming Genetic programming is a technique for getting programs
to solve a task by mating random Lisp programs and selecting
fittest in millions of generations. It is being developed by John Koza’s
group and here’s a tutorial1.
3 Applications of AI
Q. What are the applications of AI?
A. Here are some.
game playing You can buy machines that can play master level chess for
a few hundred dollars. There is some AI in them, but they play well
against people mainly through brute force computation—looking at
hundreds of thousands of positions. To beat a world champion by
brute force and known reliable heuristics requires being able to look at
200 million positions per second.
speech recognition In the 1990s, computer speech recognition reached a
practical level for limited purposes. Thus United Airlines has replaced
its keyboard tree for flight information by a system using speech recognition
of flight numbers and city names. It is quite convenient. On the
the other hand, while it is possible to instruct some computers using
speech, most users have gone back to the keyboard and the mouse as
still more convenient.
1http://www.genetic-programming.com/gpanimatedtutorial.html
10
understanding natural language Just getting a sequence of words into a
computer is not enough. Parsing sentences is not enough either. The
computer has to be provided with an understanding of the domain
the text is about, and this is presently possible only for very limited
domains.
computer vision The world is composed of three-dimensional objects, but
the inputs to the human eye and computers’ TV cameras are two dimensional.
Some useful programs can work solely in two dimensions,
but full computer vision requires partial three-dimensional information
that is not just a set of two-dimensional views. At present there
are only limited ways of representing three-dimensional information directly,
and they are not as good as what humans evidently use.
expert systems A “knowledge engineer” interviews experts in a certain domain
and tries to embody their knowledge in a computer program for
carrying out some task. How well this works depends on whether the
intellectual mechanisms required for the task are within the present
state of AI. When this turned out not to be so, there were many disappointing
results. One of the first expert systems was MYCIN in
1974, which diagnosed bacterial infections of the blood and suggested
treatments. It did better than medical students or practicing doctors,
provided its limitations were observed. Namely, its ontology included
bacteria, symptoms, and treatments and did not include patients, doctors,
hospitals, death, recovery, and events occurring in time. Its interactions
depended on a single patient being considered. Since the
experts consulted by the knowledge engineers knew about patients,
doctors, death, recovery, etc., it is clear that the knowledge engineers
forced what the experts told them into a predetermined framework. In
the present state of AI, this has to be true. The usefulness of current
expert systems depends on their users having common sense.
heuristic classification One of the most feasible kinds of expert system
given the present knowledge of AI is to put some information in one
of a fixed set of categories using several sources of information. An
example is advising whether to accept a proposed credit card purchase.
Information is available about the owner of the credit card, his record
of payment and also about the item he is buying and about the establishment
from which he is buying it (e.g., about whether there have
11
been previous credit card frauds at this establishment).
4 More questions
Q. How is AI research done?
A. AI research has both theoretical and experimental sides. The experimental
side has both basic and applied aspects.
There are two main lines of research. One is biological, based on the
idea that since humans are intelligent, AI should study humans and imitate
their psychology or physiology. The other is phenomenal, based on studying
and formalizing common sense facts about the world and the problems that
the world presents to the achievement of goals. The two approaches interact
to some extent, and both should eventually succeed. It is a race, but both
racers seem to be walking.
Q. What are the relations between AI and philosophy?
A. AI has many relations with philosophy, especially modern analytic
philosophy. Both study mind, and both study common sense. The best best
reference is [Tho03].
Q. What should I study before or while learning AI?
A. Study mathematics, especially mathematical logic. The more you
learn about science in general the better. For the biological approaches to
AI, study psychology and the physiology of the nervous system. Learn some
programming languages—at least C, Lisp and Prolog. It is also a good idea
to learn one basic machine language. Jobs are likely to depend on knowing
the languages currently in fashion. In the late 1990s, these include C++ and
Java.
Q. What is a good textbook on AI?
A. Artificial Intelligence by Stuart Russell and Peter Norvig, Prentice Hall
is the most commonly used textbbook in 1997. The general views expressed
there do not exactly correspond to those of this essay. Artificial Intelligence:
A New Synthesis by Nils Nilsson, Morgan Kaufman, may be easier to read.
Some people prefer Computational Intelligence by David Poole, Alan Mackworth
and Randy Goebel, Oxford, 1998.
Q. What organizations and publications are concerned with AI?
A. The American Association for Artificial Intelligence (AAAI)2, the Eu-
2http://www.aaai.org
12
ropean Coordinating Committee for Artificial Intelligence (ECCAI)3 and the
Society for Artificial Intelligence and Simulation of Behavior (AISB)4 are
scientific societies concerned with AI research. The Association for Computing
Machinery (ACM) has a special interest group on artificial intelligence
SIGART5.
The International Joint Conference on AI (IJCAI)6 is the main international
conference. The AAAI7 runs a US National Conference on AI.
Electronic Transactions on Artificial Intelligence8, Artificial Intelligence9,
and Journal of Artificial Intelligence Research10, and IEEE Transactions on
Pattern Analysis and Machine Intelligence11 are four of the main journals
publishing AI research papers. I have not yet found everything that should
be in this paragraph.
Page of Positive Reviews12 lists papers that experts have found important.
Funding a Revolution: Government Support for Computing Research by a
committee of the National Research covers support for AI research in Chapter
9.13
References
[Den98] Daniel Dennett. Brainchildren: Essays on Designing Minds. MIT
Press, 1998.
[Jen98] Arthur R. Jensen. Does IQ matter? Commentary, pages 20–21,
November 1998. The reference is just to Jensen’s comment—one
of many.
3http://www.eccai.org/
4http://www.cogs.susx.ac.uk/aisb
5http://www.acm.org/sigart
6http://www.ijcai.org
7http://www.aaai.org
8http://www.ida.liu.se/ext/etai/
9http://www.elsevier.nl/locate/artint/
10http://www.jair.org/
11http://computer.org/tpami/
12http://www.cs.utexas.edu/users/vl/ppr/
13http://www.nap.edu/readingroom/books/